الان تا ميتوني بگو
الهي و انا عبدک و ابن عبدک.
قائم بين يديک، الان ايستادم در پيشگاه تو ولي سرم پايينه.
متوصل بکرمک اليک.
من بنده ي خودتم،
الان بگو.
يه روي ميخوابونتت رو به قبله، تو نماز ميت امام جماعت ميگه.
اللهم عبدک و اللَّهُمَّ إِنَّ هَذا عَبْدُکَ وَ ابْنُ عَبْدِکَ وَ ابْنُ امَتِکَ نَزَلَ بِکَ وَ انْتَ خَيْرُ مَنْزولٍ بِهِ .
يادت نره اون وقت تو خيلي تنهايي، تويي و يه عمري که بايد وقف خدا ميکردي و نکردي.
جووني که بايد خرج خدا ميکردي و نکردي.
.
.
.
إِلَهِي أَنَا عَبْدٌ أَتَنَصَّلُ إِلَيْکَ مِمَّا کُنْتُ أُوَاجِهُکَ بِهِ مِنْ قِلَّهِ اسْتِحْيَائِي مِنْ نَظَرِکَ وَ أَطْلُبُ الْعَفْوَ مِنْکَ إِذِ الْعَفْوُ نعت لکرمک.
در درگاهت از آنچه که با آن با تو روبرو بوده ام از کمى حيايم از مراقبتت نسبت به من بيزارى ميجويم و از تو درخواست گذشت ميکنم
+ من همون بنده ي بي حياييم که جوونيم تو گناه فرسوده شده.
همان بنده اي که جز اشک سرمايه اي ندارد
همان که در پيشگاهت ايستاده و سرش پايين است.
جز آنکه دوستت دارد دارايي ندارد
ميبيني ام؟ آنقدر اشک ميريزم تا قبولم کني.
درباره این سایت